Merkez üssü Kocaeli’nin Gölcük ilçesi olan 17 Ağustos 1999 sarsıntısında kardeşi, yengesi, yeğenleri ve amcalarının da ortalarında olduğu 12 yakınını kaybeden Emin Güler, 26 yıldır acısının tazeliğini koruduğunu belirterek, “Ağustos ayı olmasın ya da takvim atlasın istiyorum” dedi.
Türkiye’nin yaşadığı en büyük felaketlerden biri olan Marmara Depremi’nin üzerinden 26 yıl geçse de depremzedelerin yüreğindeki sızı tazeliğini koruyor. Bu bireylerden biri de sarsıntısı yaşadığında 32 yaşında olan ve kardeşi başta olmak üzere yeğenleri, amcaları ve yengelerinin de ortalarında olduğu ailesinden 12 kişiyi kaybeden Emin Güler (58).
“Her gittiğim konut yıkıktı”
Deprem gerçeğiyle 17 Ağustos’ta tanıştığını belirten Güler, 45 saniyenin bitmek bilmediğini söyledi. Sarsıntının akabinde sokağa çıktığında gördüğü görüntüyü unutamadığını lisana getiren Güler, “Sokağa çıktığımızda her yer yıkılmıştı, toz bulut içindeydi. Cehennemi düşünsek herhalde bu türlü bir şey düşünürdük. Başka kardeşlerime bakmak için yürüyerek Çiftlik Mahallesi’ne gittim. Her gittiğim konut yıkıktı. Küçük kardeşimin meskeni çok makûs yıkılmıştı” dedi.
“Her gün kardeşimizin yıkılan binasına gittik”
Günlerce enkaz başında yakınlarını beklediğini tabir eden Güler, o anları şöyle anlattı:
“Mobilyacıyım. İşimden ötürü biraz ekip, taklavat gereçlerim vardı. Her gün o gereçlerle küçük kardeşimizin yıkılan binasına gidiyorduk. ’Bugün mü çıkar? Sağ mı çıkar?’ diye düşünüyorduk. Hatta kendisinin küçük bir çocuğu vardı, yeğenim 5 yaşındaydı. Ben, ’En azından çocuk çıkar’ diye düşünmüştüm. O küçük. Hani bir köşede boşluk kalmıştır, oraya girmiştir diye. O da çıkmadı” diyerek gözyaşlarına hakim olamadı.
“Tabii panik halindeydik, mantıklı düşünemiyorduk”
17 Ağustos gecesi hissettiklerini de paylaşan Emin Güler, “Deprem deneyimimiz yoktu ama sallandığımızda ben birinci saniyelerde uyandım ve ’Deprem oluyor’ dedim. Lakin çok berbat sallanıyordu. Yani ben bir zelzelenin bu derece yana, sağa, sola, üst, aşağı etkileyeceğini düşünmezdim derken elektrikler gitti. Alışılmış dehşet, panik içindeydik. Yıkılacak mıyız, dışarı mı çıkalım, içerisi daha mı korumalı karar veremiyorsunuz. Sonra Harbiş sitesinin yıkım sesi geldi. Ben çatı göçtü zannettim, kiremit sesi geliyor bu türlü. Camdan baktığımda bu türlü toz bulutuydu, bu türlü 50-100 metre aramız vardı siteyle. O vakit daha çok durumun ciddiyetini anladım. Doğal panik halindeydik, mantıklı düşünemiyorduk. Yatalım mı, kalkalım mı, koşalım mı, alt kata mı inelim? Bilemiyorduk”
“Bu cenaze yıkanmaz”
Kardeşi Feridun ve ailesinin cansız vücutlarının enkazdan 7 gün sonra çıkarılabildiğini anlatan Güler, “Artık bu türlü eksi bir metreye falan inmişti. Oturduğu bina Kavaklı’da yumuşak bir yerdeydi. Yeni binaydı aslında. Hatta çıkarırken kardeşimin elini tuttuğumda derisi eldiven üzere çıkmıştı. Zati cildi siyahlaşmıştı. Çok berbat olmuştuk. Alışılmış büyüklerimiz de vardı başımızda, onlar biraz daha aklı başındaydı. Ceset torbalarına koyduk onu, çocuğunu, hanımını. Ellerimizle çıkardık. Gözümüzden gitmiyor işte bu günler. Sonra cenazeyi yıkayamadık natürel. ’Bu cenaze yıkanmaz’ dediler. Üstünden bir su tuttular” biçiminde konuştu.
“Kendimi işe verdim”
Deprem sonrası uzun mühlet çadırkentte yaşadıklarını ve bu süreçte acısını unutmak için kendini büsbütün işe verdiğini belirten Güler, psikolojisini ayakta tutmak için verdiği uğraşa de değindi. Güler, “Bunalmıştım artık çadırda. ’Başın sağ olsun’ cümlesinden bile bunalmıştım ya. Buradan çıkayım, çalışayım, başım dağılsın istiyordum. Birisi size çorba verecek, sigara verecek, ekmek verecek, para vermeleri bile vakit zaman dokunuyordu” sözünü kullandı.
“Ağustos ayı olmasın, ya da takvim atlasın istiyorum”
17 Ağustos’u asla unutmayacağının altını çizen Güler, “17 Ağustos, ağustos ayı olmasın, ya da takvim atlasın istiyorum. Üzülüyoruz. Artık bile pek konuşamıyorum. Bu problemleri ağlamadan konuşamıyorsun. Düşündükçe de üzülüyoruz” dedi.
“Biz mi kurtulduk, ölenler mi kurtuldu sanki?”
Aynı acıların bir daha yaşanmamasını dileyen Emin Güler, “Mesleğimden ötürü bir bina göçtüğünde kişinin içinden sağ çıkıp çıkmayacağını az çok iddia edebiliyoruz, göz alışkanlığımız var. Ben o gece kardeşimin meskeninin önünde, ’Biz mi kurtulduk, ölenler mi kurtuldu sanki?’ diye düşünmüştüm, tam o sırada güneş doğuyordu. Bu türlü biraz isyankar da olmuştuk” kelamlarına ekledi.
Anlık Sivas Haber
